Zeulen

 (23/06/2009) Dankzij de fles wijn een goede nacht gehad. Goed wakker geworden en direct daarna overvallen door wat allemaal nog moet hier ter plekke, de hopeloosheid van de verkoop, etc. etc. Daarbij een licht gevoel in mijn hoofd, wat draaierig voor mijn ogen en gezenuw in mijn maag. In een paar minuten tijd is het weldadige effect van de goede nacht omzeep geholpen. Ik moet, echt moeten (!), me zo dwingen om naar buiten en aan de slag te gaan, want anders verknal ik de hele verdere week en volgende week erbij, die nu al een wat wezenloos gevoel oplevert, als ik er aan denk.

 Ik ga heel dicht voorbij aan het randje van opgeven en het niet meer zien zitten. De verleiding om er aan toe te geven is groot. Op een haar na is alles me gewoon teveel, even veel te veel.

 De afgelopen weken is het besef steeds duidelijker geworden, dat ik in feite helemaal niet weet, waar ik met mezelf aan toe ben; wat ik wil, waar ik heen wil en bovendien wat mijn kansen zijn om dit hele gedoe op een enigszins bevredigende manier af te sluiten. Dit gaat meer, nog meer geld kosten dan wat ik nu al bereid ben in te leveren. Een weinig vrolijk stemmende gedachte.

 Een dag die maar niet wil. Met ontspannen tot twee keer toe in een situatie van weldadige rust gekomen zonder gelijk op hol te slaan. Echt prettig was het gevoel niet en ik snap maar niet waarom dat zo is. Ben ik eindelijk helemaal rustig en ontspannen, schiet ik daardoor weer in de stress als ik niet uitkijk.
 Een ander fenomeen is mijn buik die sinds het begin van de middag weer ‘verstopt’ aan voelt, langzaam dichtslibt. Waar komt het door? Hoe kan ik het voorkomen? En als dat niet lukt…. Hoe kan ik het verhelpen??
 En als we dan toch bezig zijn: het leven is zo leeg in mijn eentje… Waarom ben ik niet in staat daar meer vorm en inhoud aan te geven?? Waarom zegt het me zo weinig, als ik hier de boel op orde probeer te houden? Ik heb dat toch jaren met plezier gedaan! Waarom is daar niet nog iets van terug te vinden en als stimulans voor mijn motivatie te gebruiken??

 Wat een genot moet het zijn als de vooruitzichten ineens zouden verbeteren en concreet ingevuld zouden worden. Het vooruitzicht om deze plek van mijn bagagedrager te kunnen verwijderen is onbeschrijfelijk aantrekkelijk. De stimulans die daarvan zou uitgaan, kan ik nu alleen met jubelende termen omschrijven.: Vrijheid! Vrijheid! Vrijheid!