Dat gevoel van "Laat maar zitten, heeft toch geen zin." Afspraak gemaakt met iets of iemand en je merkt dat je niet doet wat voor de afspraak gedaan zou moeten worden, sterker nog je vergeet die hele afspraak om er weer aan herinnerd te worden als de afspraak wordt afgezegd of verschoven. Bekend? Het overkomt mij te vaak om het als toeval aan de kant te schuiven. Datzelfde gevoel heb ik nu al ruim vijf jaar op deze plek en alles wat met deze plek te maken heeft. Iets zegt me, dat er mee bezig zijn geen zin heeft. Maar wat? Waarom? Dan verzand ik in nevelen.
Deels is het een bewust besef maar deels en misschien wel grotendeels is het een achtergrondbezigheid, die alles wat ik doe of aanpak zijn zin ontneemt. Hoe enthousiast ook met iets wordt begonnen, hoe tevreden ik ook ben over het feit dat er eindelijk beweging ontstaat, in de uren, dagen daarna verstild wat opborrelde en sluit de allesverstikkende deken van zinloosheid het geheel weer strak af. Je duikt enthousiast in het spiegelgladde meer. Brengt leven, verstoring, golven teweeg. Halverwege stokt je slag, je zinkt. De verstoring verdwijnt, de golven kalmeren en een rimpelloos meer sluit zich boven je tot een naadloze spiegel. Weg, alles weg alsof er nooit iets anders is geweest. Je kunt beter met een bierkaai vandoen hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten