Koeien

(11/07/2009) Bijzonder telefoongesprek! Ben er effe stil van. Een terugblik op een leven en dit keer niet het mijne maar eentje die daar dichtbij haar weg heeft gezocht en dus blijkbaar gevonden. Resultaat?

a. (familietrekje) er komt een moment waarop je moet beseffen dat je niet alles zelf kunt maken, invullen of bepalen,
b. een barst dwars door het nageslacht,
c. mannen hebben de naam, maar vrouwen kunnen het beter: ijskoud zijn.

 Boem! In feite kan ik de (psycho-) analyse nu definitief laten zitten. De waarschijnlijke uitkomst is me nu in grove lijnen aangereikt.
Bizar!
Overal steeds weer de dingen als gevoeligheid, creativiteit, afschermen kwetsbaarheid ….. Hoe oud moet je worden om toe te kunnen geven aan wat in aanleg in je aanwezig is? Of moet ik zeggen, op welke leeftijd moet je zijn om erachter te komen, dat je een leven heb geleid, dat niet in overeenstemming is met de innerlijke fundamenten?? Dat klinkt wel erg vies.

 Hier zit iets! Hier, in dit verhaal verbergt zich een kern of misschien wel de hele waarheid. Ik heb heel bewust en vroeg in mijn leven voor een bepaalde levenswijze gekozen. Ik heb snel begrepen wat mijn mogelijkheden waren binnen het bestaande kader en heb het nest verlaten direct toen het kon. Ik heb het me daarna niet makkelijk gemaakt in mijn leven en in Frankrijk altijd het idee gehad, dat alle lijnen eindelijk bij elkaar kwamen. Vandaar dat gevoel om eindelijk ‘thuis’ te zijn! En toen is alles in elkaar gestort.

 Het is niet alleen de vormgeving van een nieuw alledaagse bestaan wat op me af komt. Het is het restaureren van een zorgvuldig opgebouwd en met zorg en geduld ten uitvoer gebracht levensplan of het kiezen voor een compleet blanco herstart, wat me de stuipen op het lijf jaagt. En dat alles in een duidelijk krapper kader, want ik die helft heb ik al een eind achter me gelaten ……

 Ben ik teleurgesteld in het leven? Een vraag, die in de loop van de dag in me naar boven kwam. Teleurgesteld?! Ja, ik denk, dat je dat wel kunt zeggen. Wat kan ik daarmee, met dit besef? Ik ben daarbij bovenal teleurgesteld in Yoland en dat meervoudig. Om te beginnen dat ze onze droom heeft afgebroken, verder omdat ze mij wilde lozen in haar chaotische zoektocht naar de zingeving in haar leven en tenslotte omdat ze “er tussenuit is geknepen” en mij achter gelaten heeft met de door haar veroorzaakte puinhoop. Van dat laatste mag ik wel zeggen, dat ik daarom in feite kwaad op haar ben of in elk geval ben geworden in de afgelopen anderhalf jaar. Die hele ellende met Thierry alleen door haar blinde haast …….. en dat na al de energie en creativiteit, die erin was gestoken om precies die situatie te voorkomen!

 Het is allemaal zo zinloos, dat teleurgesteld zijn maar ook de kwaadheid en toch ben ik het en wat doe je er aan? Zijn dat (een deel van) de emoties die door mijn lijf & geest razen zonder een uitgang te vinden? Stel dat dat zo is, waarom voel ik dan geen opluchting bij dit zoveelste inzicht?? Hoe werkt dat? Hoe zorgen inzichten voor het lenigen van bestaande pijnen, het opheffen van verkrampingen of meer mentale blokkades??