Spelen is heerlijk. Mensen op het verkeerde been zetten, aan poten zagen, spiegels voor houden en als het niet anders kan tegen muren laten lopen. Is er een aangenamere tijdspassering? Nee! En dat is volmondig. Maar, en dat 'maar' is er altijd en altijd weer, voordat je het weet, heb je jezelf bij de neus. Daar hoeven geen balletjes voor teruggespeeld te worden, hoewel dat vaak verhelderd. Als de mens als wezen iets nodig heeft is het wel reactie en dan aub niet dat tegenwoordig begrip, die etterende empathie.
Zoals in de VK van het weekend over Ayn Rand en de gezonde irritatie van het egoïsme. Tweezijdig toegepast en uitgevoerd is egoïsme een dopingsvorm waar ze in het wielerpeleton nog nooit van hebben durven dromen. Rekening houden met de ander klinkt heel aardig, maar is zachte heelkunst, maakt stinkende wonden en wordt wonderwel algemeen omarmd. Doodknuffelen, overdrachtelijk en in werkelijkheid.
Lullige bijkomstigheid is wel, dat je moet weten wat je wilt, waar je naar toe wilt en daar dan ook voor willen gaan. Wie doet dat? Wie leeft ipv van overleeft??
Ik ga me niet met statistiek en ook niet met anderen bezighouden, maar ik probeer mijn leven lang al te leven en dat valt tegen, is me niet altijd in dank afgenomen en de vraag is of het me zal lukken. Ik heb met verzet, dealtjes gesloten, gebluft, stomweg gebuffeld en wil nou mijn rust, mijn rust om d'r iets mee te doen .... misschien wel opschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten