Mijlpaal? Feest? Ik ken het moment alleen van ooms en tantes. Van familiefeestjes. Die vervelende bijeenkomsten waar je steeds weer dezelfde mensen met dezelfde verhalen, grapjes en gewoontes tegen kwam. Zelfs van mijn ouders kan ik het me niet herinneren of heb het al zeer gedegen vergeten. Het worden van die getallen, waarbij je niet ff langs een winkel loopt voor het betreffende aantal rozen, maar er goed aan doet ze vooraf te bestellen.
Feestelijk? Nou, niet direct. Maar dat is niks nieuws. Door de jaren heen verandert enkel de drijfveer om er niet al te veel aandacht aan te besteden. Als je een marathon loopt kun je in de buurt van de 90% misschien nog die laatste kick krijgen om het geheel te voltooien, met het levenspad werkt dat anders. Nee, geen behoefte om aan een rem te hangen of zoiets. Meer gelatenheid als ongewenste stuwende kracht. Over het bereiken van de finish hoef je je tenslotte niet druk te maken. Je gaat zeker weten niet stranden met de finish in zicht. Als je je ergens niet mee bezig hoeft te houden is het wel het passeren van die eindstreep.
Maar goed, laten we de dag niet meer gewicht geven dan verdiend. Feesten of niet verandert net zo weinig aan de feiten als een partijtje zwartgallig sikkeneuren. We zijn er, niet dat ik daar ooit aan getwijfeld heb. Al had het ook op drie weken na 15 jaar geleden afgelopen kunnen zijn of zoals Yoland nu alweer bijna 9 jaar geleden is overleden. Beter genieten dus dan naar voren halen wat vanzelf al sneller komt dan je lief is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten