Woensdag. De week gaat straks door midden. Het voelt aan alsof enige normaliteit in de dagelijkse routines wil terugkeren. Nog steeds teveel ergernissen en andere verstoringen dan me lief is en niet in staat de knop te kunnen omdraaien en alles op de gewenste afstand zetten. Een hoop drukte om dingen waar het eigenlijk niet de moeite loont om je druk over te maken, maar je het maken van die drukte toch niet kunt nalaten. Ingesleten ergrnissen. Pavlov routines waarbij tot tien tellen een aardig idee is maar niet de oplossing. Per stuk is het te doen, maar als er meerdere bij elkaar komen swingt de irritatie snel de pan uit. En met de bouwvakkers in mijn buurt is er weinig nodig om de boel over te laten koken. Ze zijn nou iets van 2 mndn bezig en dat overstijgt duidelijk mijn jaarlijks verwerkbare dosis werklui-irritatie.
Maar ok, tot het dak er met goed fatsoen op zit en de buitenmuren zijn afgewerkt zal ik nog een week of vier moeten doorbijten. Om explosiegevaar te vermijden ga ik de komende dagen proberen om een hoop kleinere ergernissen op te lossen en/of afhandelen. Vele kleintjes maken tenslotte ook een grote en die kleine irritaties heb ik beter in de hand cq vallen geheel onder mijn eigen verantwoordelijkheid.
Ik doe een hoop, maar het levert weinig voldoening op en dat wreekt zich iedere keer weer. Het kan korter of langer duren, maar je kunt wachten op barsten in de bom. Aan de slag dus, voordat het weer puinruimen is. Hoeveel voldoening die laatste activiteit ook kan geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten