Staat ze niet meer onder aan de trap te schreeuwen, omdat ik niet meer boven slaap, hangt ze voor negenen aan de telefoon. Het zou me bijna doen terug verlangen naar het kippenhokje in Limoges. Ware het niet, dat het vooruitzicht om met de andere hokbewoners op een kluitje het ontbijt naar binnen te moeten werken, het verlangen direct de kop in drukt.
Het ligt niet aan het mens alleen, het is ook de algemene manier van leven hier, maar het zou me wat waard zijn, als d'r wat oude, verstarde en ingesleten mechanismen een laatste keer tot iets van verandering in staat blijken te zijn. Mantelen, soit, maar wel aan duidelijke tijden gebonden en niet voor iedere scheet een uitzondering maken. En dan vooral niet steeds weer aan de telefoon hangen. Dat stemgeluid is in staat me mijn dag te bederven.
De dingen, in zoverre ze het zelf niet kan afhandelen, worden simpelweg afgehandeld binnen de overeengekomen tijden. Nog altijd zeker 6 uur per dag verdeeld over ochtend, middag en avond. En DUS NIET in de tussenliggende uren, al komt de president persoonlijk onaangekondigd langs wippen!! Please? Breng me niet in de verleiding om het er letterlijk met een moker in te rammen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten