Wanneer verdient het samen leven het stempel 'samenleven'? Je kunt ontzettend samen leven zonder samen te leven. Misschien kun je zelfs, bedacht ik me de afgelopen dagen, zoveel samen leven, dat het samenleven er door in de knel komt. Wij leven nou ruim een jaar samen, proberen ook samen te leven, maar op het feit van samenleven valt het een en ander af te dingen.
Het mantelen fietst er dwars doorheen. Het bouwen is niet bepaald een stimulans. De vormgeving van de bedoelde leefplek hinkt voor de feiten uit. Ik heb Frankrijk inmiddels achter me gelaten, maar heb hier nog wat landingsproblemen. Mariana is ergens tussen 24 en 13 in blijven hangen en is dat eigenlijk het grootste deel van haar leven gewend geweest.
De praktische zaken qua in elkaar schuiven van de levens zijn voor het grootste deel achter de rug. Iets wat van de ingesleten cq. gewenste gewoontes zeker nog niet gezegd kan worden. Onze wensenlijsten vertonen -gelukkig- de nodige overlap, maar er zijn wat kanten, die meer op water en vuur lijken. Het lijkt me vrij stom om nu nog een hoop tijd en energie aan aanpassen en veranderen te spenderen. Gewoon een kwestie van wat meer ruimte en waar nodig minder samen. Dat wordt masseren. Letterlijk en figuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten