Gisteren Inez, vandaag René. Het sociale deel is achter de rug. Tegen het bezoekje aan René hikte ik aan, maar het viel mee. Het overlijden van Gisèlle was natuurlijk niet te omzeilen. Hoefde ook niet, maar erin blijven hangen wilde ik ook niet. Ook René leefde op, toen het gesprek een beetje los kwam van de persoonlijke beslommeringen rond het overlijden van zijn vrouw. Een term die Gisèlle tekort doet. Gisèlle was meer, eigenlijk alles behalve het jagen met z'n hond.
Hoe irritant het was om te horen, dat de buurman zich niet aan de afspraken rondom de Chasse privé hield, de zijstraat an sich was een verademing. Werkt te doen dus als ik straks terug thuis ben, maar allez. Het bracht iets van de ouderwetse gezelligheid terug bij het genot van veel te grote glazen port.
Ruim twee uur later togen we zuidwaarts. Niet alleen Gisèlle was overleden, ook z'n jachthond Rita was niet meer, maar dat kun je vervangen. Pepito, de ezel was bovndien na iets van 28 jaar naar de eeuwige jachtvelden vertrokken. En de altijd aanwezige kat heb ik ook gemist. Het is een hoop afscheid geweest voor die man in de korte tijd van mijn afwezigheid. Ervaring is niet altijd een steun in deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten