Morgenvroeg nog een paar kleine formaliteiten en dan zou ik, als ik niks vergeten ben, de papierwinkel voor de omzetting van de Peugeot op een Roemeens nummerbord voor elkaar hebben. Kan het gezien de ervaring met de C5 eigenlijk niet geloven. Zeker niet, als je ziet dat binnen nauwelijks twee mndn tijd dingen ineens anders moeten dan de vorige keer. Heeft op z'n minst de schijn van willekeur en geeft de reeds absurde administratieve mallemolen nog iets onvoorspelbaars ook. Hangt het van de stand van de pet af? Het been dat 's ochtends het eerst over de rand van het bed gedwongen wordt? De hormonenspiegel? Of de kwaliteit van de genoten beurt? Ik krijg last van minder fraaie neigingen.
Wat telt, is, dat ik ondanks alles bezig blijf. Dat mag geregistreerd worden. Niet in de laatste plaats door mezelf. Dat het alles behalve van harte gaat, maakt niet uit. Dat voor mijn gevoel elke verband tussen de bezigheden ontbreekt, negeer ik maar. De zin is een in tig stukjes gebroken Chinese vaas of Delfsblauwe muurbord of een sculptuur van Venitiaans glas of maakt niet uit wat in ongevraagde stukjes stukken minder is dan in het geheel in oorspronkelijke vorm te herstellen in de hoop dat daarmee ook (een deel van) de oude luister in ere wordt hersteld. Ik hou van puzzelen, maar mij ontglipt bij deze klus met regelmaat het geloof in het eindresultaat. En nee, in dit geval is de weg er naar toe absoluut niet belangrijker dan het bereiken van de bestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten