Het wil weer ff niet. Geen zin. Moe. Maar ook geen reden aanwijsbaar. Niks waar ik tegen aan zit te hikken, behalve bezig zijn in zijn algemeen. In feite is het niksdoen me nog teveel en ipv genieten dat dat aardig lukt, erger ik me aan mijn gebrek aan activiteit. Hallo, goedenavond, daar zijn we weer. Leg het nekvel maar klaar. Ik ga me d'r vandaag niet meer tegen aan bemoeien maar morgen wordt het trekken als het lopen niet vanzelf gaat. Of een beetje lol halen uit het niksen of niet niksen. Dit is maar niks. Dit is zelfs twee keer niks. Zowel het niks als het niet-niks. Je wordt er melig van. Dan kan leuk zijn, maar is dat nu niet. Weer niks. Drie keer is scheepsrecht.
Niks zo vervelend als je moeten ergeren aan jezelf. Mopperen werkt niet. Schelden al helemaal niet. Alle argumenten in beide richtingen zijn bekend en worden gepareerd, voordat ze ten tonele verschijnen. Lucky Luke schijnt sneller te schieten dan zijn schaduw. Het is mij nog niet gelukt om uit de mijne te stappen. Wat zou een goede, dwz enigszins bevredigende vormgeving van deze patsstelling kunnen zijn? Ja, nee, geen bar of terras waar ik me over een stoel of kruk kan vouwen en de activiteit om me heen kan gade slaan als compensatie voor het gebrek bij mezelf.
Andere mogelijkheden? Een lekker frisse, witte wijn zou wonderen kunnen doen. Ik ga d'r eentje koud leggen en iets van een bbq-maaltijd in elkaar flansen. Kijk, iets van initiatief. Nu hopen dat het niet bij een oprisping blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten