Sammy is ontevreden. Deels kan ik 'm geen ongelijk geven. De honden hangen er af en toe een beetje bij. De centrale plek in mijn leven, die ze de laatste Franse jaren hebben gehad, is sterk verwaterd. Er is minder ruimte, die bovendien moeilijker toegankelijk is en een gebrek aan tijd cq verschuiving van prioriteiten. Katrien komt vanwege de trappen het deel van het huis niet meer in waar we meestal vertoeven. Sammy doet dat wel nog. De regelmaat, waarmee hij bij en onverwachtse beweging door zijn achterkant zakt, doet vermoeden dat ook voor hem dat ergens gaat ophouden.
Zijn ontevredenheid steekt hij ondertussen niet onder stoelen of banken. Nee, hij blaft het uit op de voor hem kenmerkend piepende wijze. Erg irritant om half zes 's ochtends. Het maakt daarbij geen moer uit of ik 'm nou 's nachts in het leefgedeelte laat liggen of eruit zet naar de tuinkamer bij Katrien. Het geblaf is in beide gevallen niet voor de poes en op ongeveer hetzelfde tijdstip.
Het zal zeker voor een deel een gemis aan gezelschap zijn, maar waarom hij dan in de tuinkamer met alles, wat los en versleepbaar is, zonodig heen en weer moet schuiven, ontgaat me. Wat me ook ontgaat, is dat hij door de dag heen in het gewenste gezelschap, me alsnog tracteert op zo'n piepend blafbui. Helaas beheers ik nog steeds geen Honds. Geef me wat dat betref maar Katrien, die is over het algemeen de rust zelve en kan Sammy ook af en toe zat zijn en tegen hem in blaffen, een octaaf of wat lager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten