Reisdag. Nog iets van 5 uur en dan moet het huis aan de kant zijn en de koffer gepakt. Laatste restantje Frankrijk of beter LpM want er rest nog een pied à terre waar ooit de toekomst was bedacht, zolang die niet verkocht is. Daar ga ik werk van maken als de boel hier op orde is. Meer werk van maken, want het staat al te koop bij een makelaar.
Na dit uitstapje in het recente verleden wil ik mijn hoofd en handelen vrij hebben om hier te doen wat allang gedaan had kunnen zijn, maar helaas nog steeds maar gedeeltelijk mogelijk is. Ik wist, dat het niet ideaal was en het is goed, dat er, ondanks alles wat nog moet gebeuren of nu gedaan wordt, al ter plekke geleefd wordt, maar makkelijk en vooral praktisch en overzichtelijk is anders. Het geschuif met de spullen, het gewoeker met de reeds beschikbare ruimte, het ontbreken van een zekere dagelijkse rust, de permanent verstoring door de aanwezigheid van werklui en het ontbreken van uitgekristalliseerde plannen voor de laatste ruimte. Ik heb het al geschreven, het duurt langer dan mijn incasseringsvermogen aan kan.
Soort van blessuretijd, maar dan gedwongen en blesserend ipv compenserend. En alles rekt maar verder uit. Isolatiemateriaal voor het dak duurt langer dan ingeschat, al had veel eerder bestellen makkelijk gekund. Drie weken voor noodzakelijke aanwezigheid zal de Roemenen al een eeuwigheid hebben geleken, terwijl 8 weken makkelijk had gekund en dan was het er nu ook geweest zonder extra wachttijd en de hoop, dat de levering niet nog verder vooruit wordt gschoven.
Even weer een paar dagen bevrijd van dit soort zich voortslepend gedoe, maar geen vakantie. Ook in Frankrijk is het regelen en afhandelen. Belasting, verzekeringen, nutsbedrijven, overdracht en sociale plichtplegingen. Een hoop 'moeten' dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten