Het is weer eind augustus. Sinds drie jaar maak ik mee, wat het voor iemand werkzaam in het Roemeense onderwijs betekent om zijn lesuren voor elkaar gebokst te krijgen. Examens, onwillige managers, corrupte (?) onderwijsinspecteurs, willekeur, emoties en tenslotte tranen.
Ik snap er na die jaren nog steeds niets of tenminste niet alles van. Je hebt dus geen vaste baan, maar moet ieder jaar je uren bij elkaars zien te sprokkelen. Officieel moeten die uren per vak centraal aangemeld worden en bestaat er een voorkeurskeuze-systeem, waarin het behalen van examens het recht geeft op eerdere keuze. Daarbij geeft een hoger cijfer meer voorkeursrecht dan een lager getal.
Lijkt me op zich al beroerd door de jaarlijkse onzekerheid, maar wordt nog net iets vervelender, als het systeem wordt ontdoken. Uren worden niet aangemeld, noodzaak voor examens wordt omzeild en wat je meer nog kunt bedenken of ontduiken. Als je je dan met veel tegenzin op de vereiste examens stort en er een goede score uit weet te halen, is het des te frustrerender, als je niet kunt krijgen, waarvan je weet, dat het er in principe wel is. Niet in de laatste plaats, omdat je al een aantal jaar die uren hebt gewerkt.
Het zou niet aan mij besteed zijn dit systeem. Ik snap Mariana's frustratie enerzijds dan ook goed maar denk, dat je na jaren in het systeem te zitten eigenlijk beter zou moeten weten, zonder nou direct gevulde enveloppen onder de tafel door te schuiven. Naïviteit is een positieve maar erg onpraktische eigenschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten