Aanpassingskronkel

 Gisterochtend vastgelopen in een artikel van een oude FAS. Een interview met iemand die op de wereld is gekomen zonder armen en benen op een rudimentaire rechterarm na. Maar arm is in deze ook zwaar overdreven. De beste persoon heeft een boek geschreven en in zo'n speciale setting trekt dat natuurlijk altijd de nodige aandacht van de pers.

 Maar daar gaat he nu niet over. Ook over het boek zal en kan ik het niet hebben. Ik ken het boek niet en ben ik in het interview niet verder dan de eerste paar vragen gekomen. In een paar antwoorden lag de hele waanzin op tafel, waarin we de afgelopen tijd in de Westerse wereld terecht zijn gekomen. Dat iemand zich ondanks de overduidelijke handicapts in deze wereld een plek heeft veroverd en zich staande weet of wil houden, is natuurlijk een prestatie van formaat. Maar ook het resultaat van inspanningen die 'een 'normale massa' zich getroost om het leven voor minder bedeelden, zeker als dat fysieke tekortkomingen betreft maar niet alleen dan, aangenamer dan wel eenvoudiger te maken.

 Hoe ondankbaar, en ik heb er geen ander woord voor, is het dan om uitgebreid te klagen over wat voor jou allemaal onmogelijkheden zijn in de 'normale' wereld. Trapjes voor de ingang, liften die niet werken ... Mijn ergernis schoot zo de pan uit, dat ik het artikel verder gelaten heb voor wat het is. Vijftig jaar geleden had die knap nooit het ziekenhuis (kunnen) verlaten. En nu een beetje zitten kankeren, omdat de wereld zich onvoldoende aanpast cq te weinig oog heeft voor zijn uitzonderlijke situatie. Hetzelfde geëmmer als het gezeur over genderneutrale plee's of 100'duizende euro's kosten medicijnen om een zeldzaam zieke een paar jaar langer in leven te houden. Maar ook, hoewel minder uitzonderlijk, al de bochten waarin de meerderheid in een maatschappij zich moet wringen om een minderheid het bestaan zo aangenaam mogelijk te maken.

 Waar en waarom is het misgegaan? Waar is de balans de kant van het individu resp. minderheid op gekiept en is het aan de algemeenheid om zich aan te passen en niet meer aan de uitzondering?? En nogmaals, de tijd dat mensen of groepen aan hun lot werden over gelaten, is lang, lang voorbij. Iets met een vinger en de hand??