De kleine kat heeft niks te missen vanochtend. Zieke dieren zijn hartbrekers maar als het dan ook nog jong grut is, hakt het er net nog wat harder in. Stil, ineengedoken in de waswand voor vuile theedoeken. Afgezien van de gekantelde hoektand niks vreemds te zien. Heldere ogen, opgerolde houding. Geen tekenen van een of andere ziekte. Geen drama vooralsnog en laten we dat houden zo. Het beestje heeft haar plekje bij mij al veroverd. Laat ik het op het doorkomen van de tanden houden. Maar het blijft een zielig gezicht. Gisteren nog barstend van energie, de ondeugd zelve en nu een heel klein hoopje beest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten