Verlangens

 Het wordt tijd dat mijn leven (weer) meer doorspekt raakt met momenten. Waar zijn ze gebleven? Ondergezeurd? Je moet er enerzijds voor openstaan en anderzijds kan het geen kwaad, als het geluk je bij tijd en wijle toelacht. Niet 'uitlacht' is ook lachen, maar dat werkt anders. Naar het schijnt kun je daar een handje bij helpen, maar die vaardigheid ben ik alweer ff kwijt. Is het "not using then losing"? Of zou het als fietsen zijn? Hoewel, als je 25 jaar niet meer op de fiets hebt gezeten en de laatste keer ergens rond je zestigste was, zou ik er niet helemaal op vertrouwen, dat twee wielen genoeg zijn om je vlot en soepeltjes te kunnen verplaatsen.

 Afwachten lijkt me in deze niet de juiste tactiek. 'Een handje helpen' is, denk ik, meer op z'n plek. Maar hoe? Waar? Wat? En natuurlijk ook; wanneer? Het 'waarom' lijkt me in deze een uitgemaakte zaak. Een beetje meer leven, dan het biologische feit 'niet dood' te zijn, daar gaat het om. Er zullen zat ogen zijn in welke ik maar wat loop te zeuren. En ik geef toe, ik ben daar bepaald niet slecht in, maar dat vogeltje gaat nu niet op.

 Als ik me ga verstrikken in een 'tov'-denken, dan kan ik beter direct stoppen met streven. Mijn leven is niet bepaald een gevecht om mijn maag gevuld en mijn lijf gekleed te krijgen. Dat heb ik ook verder nauwelijks in mijn leven meegemaakt en bovendien nooit de behoefte gevoeld om mezelf de confrontatie met dat soort werelden aan te doen. Je kop in het zand steken is niet juist, maar je hoeft ook niet met je neus in andermans ellende rond te wroeten, om je eigen overdaad te waarderen.

 Ik heb gewoon een paar zaken in mijn hoofd, die me na het leven, dat ik geleid heb, niet buitensporig hoog gegrepen leken en ik verbaas me nu al een tijdje over de moeite, die het kost om met mijn mogelijkheden (!) het gewenste binnen redelijke tijd gerealiseerd te krijgen. Omstandigheden werken naar willekeur, mensen die bij de realisatie zijn betrokken missen de behoefte mijn ongeduld tegemoet te komen en ik ben inmiddels meester in het in de weg zitten van mezelf. Om een paar dwarsliggers te benoemen. Waarom nou bijvoorbeeld niet ff die keuken aan de kant gewerkt? Tell me?

 Elk dag iets doen in, voor, aan het huis, al is het maar de afwas. Het werkt echt, maar dan moet je het wel doen!