Net het tweede deel van de dagboekroman van Hendrik Groen over de belevenissen in een verzorgingstehuis dichtgeslagen. Hoofdpersoon en zg schrijver Hendrik Groen wil zich dit jaar storten op het schrijven van een roman. Een roman over twee oude mannen wiens levens er door de omstandigheden niet makkelijk(er) op werden gemaakt. Of zo iets. Na te lezen op de laatste pagina's van deel 2 van wat hijzelf een dagboek noemt. Deel 1, 2013, en deel 2 over 2015.
In de dagoeken wordt ook de realiteit zijdelings meegenomen. Het is mn in deel 2 raar om over zaken te lezen, die nog vers in je geheugen zitten of in elk geval eenvoudig uit de herinnering naar boven piepen. Net alsof je een commentaar in de krant leest. Ben benieuwd of zo'n thema, de bejaarden en hun visie in dit geval vanuit een verzorgingstehuis nog verder is uit te melken. Het tweede deel moest het al meer dan deel 1 gewoon hebben van het volgen van de levens van mensen in een bepaalde, vaak speciale setting, net zoals je in welke roman dan ook doet.
Ik heb de boeken met plezier en deel 1 haast in één ruk uitgelezen. Geestig en gevat, ontroerend en niet in de laatste plaats een verhelderende, en dus deels ontluisterende maar zeker ook begripgevende kijk in het leven van mensen van de leeftijd van mijn moeder. Waarbij die laatste hoort bij de club van hen, die zolang mogelijk zelfstandig gehouden 'moeten' worden en door de hoofdpersoon van de boeken een hoop eenzaamheid toegedicht krijgen. Hij neemt de gemeenschappelijke ruimtes en het geklaag en de bemoeizucht door onvrijwillig opgedrongen leeftijdgenoten voor lief in ruil voor wat gezelschap. Daar denkt of dacht mijn moeder ietsje anders over. De aanwezige gemeenschappelijke ruimte met bijbehorende activiteiten laat ze het liefst links liggen. En dat niet vanwege de activiteiten ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten