Moet ik blij zijn. Ja, natuurlijk moet ik blij zijn. Is het erg, dat het allemaal weer op het laatste moment aangekondigd wordt? Nee, ben je mal. De potentiële koper wenst en ik spring natuurlijk. Dat is wat ze tenminste altijd weer denken. En als ze dan na veel geschuur en gemopper uiteindelijk toch hun zin krijgen, dankzij het gelul van de makelaar, denken ze ook nog eens voor één cent op de eerste rij te kunnen zitten waar een dubbeltje al een gospé is. Afpoeieren die hap. Als je nieuwsgierig bent naar pandjes, is daar een speciale dag voor; monumentendag.
Het voelt iedere keer weer aan alsof iemand afkeurend door je vuile was zit te wroeten opzoek naar iets, waarvan hij/zij weet, dat het niet te vinden is, namelijk dat ene perfecte plaatje, wat je na een leuke smile liefst nog cadeau in je zak kunt steken. Dit is geen haat-liefde verhouding, dit is en blijft afzien en is aan mij niet besteed. Het stelletje aaseters, dat denkt ongestraft te kunnen afromen, wordt er in tijden als deze niet minder op. Dit is niets wat het spel is ontstegen, dit is door de bodem gezakt. Dit zijn ratten. Dit is de mens in optima forma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten