(27/05/2009) Een nacht van extermen. Eerst zeven kleuren stront en het sterven van duizend doden en daarna, helaas vast door de medicatie zes uur aaneengesloten rust, slaap.
Rond half elf naar boven, O-Cd aangezet, in bed gekropen en me ontspannen. Alles ging goed. Ik lag lekker. Het bed was verschoond en toch ging het helemaal, maar dan ook helemaal mis. Zoals altijd ben ik in slaap gevallen voor het eind van de Cd en schrok ik weer wakker nadat de Cd was afgelopen. Het was net na half twaalf en uit het niets overviel me het gevoel, dat het niet goed met me ging. Wisselbaden, een raar gevoel in mijn lijf, het idee dat het het hart ermee gestopt is, etc. een onmiskenbaar en onhoudbaar aanrukken van een paniekaanval. En geen half werk. Ik heb me ondanks alles rustig kunnen houden, vrij snel een half tablet kalmering genomen en mezelf proberen te overtuigen, dat niks aan de hand was. Inmiddels lag ik te bibberen als een rietje en was ik klam van het zweet. Het kostte moeite, maar ik ben rustig blijven ademhalen en in een ingeving ben ik het ademen gaan regelen, tellen. Kort in, vast houden, lang uitademen en binnen verbazingwekkend korte tijd voelde ik me kalmeren. Ik kan niet uitsluiten, dat op dat moment ook het medicament begon te werken, maar toch maar proberen te onthouden voor een volgende keer dat tellen!!
Hoewel de ellende op het ogenblik zelf als donderslag bij heldere hemel kwam, is het de hele dag hangen en wurgen geweest. Misschien had dat signaal voldoende moeten zijn om voorzorgsmaatregelen te nemen. Ik weet het niet en slikken als niks aan de hand is, is ook geen goed idee. Het is knap, dat ik me er zo goed doorheen geslagen heb, daar zal ik het mee moeten doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten