Het hoeveelste zal het zijn?? Ik heb het niet bijgehouden. Het is in elk geval niet het eerste en de kans is klein dat dit de hekkensluiter is. Lopend over de dijk, een hoofd vrij van moeten en een lijf, dat na de eerste koffie de nacht nog niet heeft verlaten, een gevoel van aangename tevredenheid. De neiging om zoekend om me heen te kijken onderdrukt. De blik moet naar binnen, buiten is er niks veranderd. Niks wat er niet aan te komen zat en zich dit jaar al voor het begin van augustus aankondigde. Nee, het is niet een herfstgevoel wat mij die onverwachte tevredenheid schonk. Het is geen seizoensgebonden het gevoel. Het heeft met rust te maken. Rust en tevredenheid. Met voldoening.
Ik krijg de kern niet eens eenduidig te pakken. Het overviel me ook zo slenterd achter de hondenkontjes aan. Weer dat besef dat grenzen in positieve zin zijn gepasseerd en dat dat niet geheel maar toch vrijwel geluidloos is gebeurd. Waarom zingt de ellende zo graag het hoogste lied als het je bestaan overhoop gooit en schuifelt de positieve vooruitgang liefst ongemerkt je bestaan binnen? Ongemerkt en incognito. Je moet verdomd goed opletten, wil je het verzetten van de bakens niet missen. En dat er vanalles bezig was, is me deze keer niet ontgaan maar de feitelijke constatering, de vorm waaraan dit keer is gesleuteld is me ook deze keer ontgaan. Ineens staat er dan iets wat verlorengewaand werd, keert een smaak terug of ben je een richting ingeslagen die tot voor kort geen onderdeel van je overwegingen uitmaakte.
Heel even die neging tot een "Hadden we maar ..." en dat weer weggewuift. Die kans is er straks ook weer. Mogelijkheden zijn er teveel en de toekomst te onbekend om precies die ene uit te kiezen die ooit het beste zal blijken te passen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten