(11/06/2009) Afgelopen nacht een paniekaanval die met hoofdletters geschreven mag worden. Ik werd ergens door wakker, ongeveer half twee, voelde me niet op mijn gemak, maakte het licht aan en had op een of andere manier het idee dat de kamer niet mijn kamer was, dat dingen anders waren, dat ik ergens anders was, dat ik dood was ….. hart sloeg in een paar tellen op hol, zweet brak me uit en ik realiseerde me, dat ik nog leefde en gewoon thuis was, maar dat dit toch waarschijnlijk mijn einde zou zijn. Gelukkig hield ik mijn verstand erbij en kreeg dat na de eerste paar tellen weer de overhand, maar daarmee was ik nog niet rustig of de aanval gepareerd.
Dit keer geen langzaam aankomen rollen, geen vooraankondigingen in toenemende heftigheid, nee, dit was alles ineens en dat dan nog in de overtreffende trap. Na de eerste schok, die ik nooit meer hoop mee te maken, een aantal ‘na-schokken’ van meer bekende omvang met rillen en zweten overal pijn in mijn linkerkant van borstkas en buik. Inmiddels een kwart kalmering onder mijn tong gelegd, vanalles en iedereen willen bellen, mijn mobiel in mijn bibberende hand maar uiteindelijk gekozen om in mijn eentje door te bijten. Ergens, helaas wat aan de late kant schoot me het effect te binnen van het tellen van de ademhaling, waar ik vorige keer zo’n baat bij had gehad. Ook nu zakte de paniek binnen een aantal cycli (2 in - 3 vast - 4 uit - 5 vast, etc.) fors naar beneden. De situatie werd hanteerbaar op de pijn in de linkerhelft van mijn lijf na. Bekende pijnplekken, verkrampingen of mijn part energieknopen.
Het was half drie voorbij toen ik de rust had om aan slapen te denken. Half vijf wakker en zes uur weer. Nog steeds behoorlijk onrustig en een stijve, verkrampte en pijnlijke linker lichaamshelft. Het idee van een hartaanval blijft in mijn hoofd spoken. De pijnplekken zijn bekend en zijn niet stekend maar desondanks mijn voorzorgsmaatregelen genomen en zooi onder mijn tong gespoten om de aders te verwijden. Een echte verbetering bracht dat niet teweeg. Geen hartaanval dus, maar stomme, oerstomme paniek!!
Inmiddels is het bij twaalven en ik ben nog tot erg weinig in staat geweest. Ben net als een oude vent naar H2 gelopen en geconstateerd dat er geen waterproblemen zijn. Ik hou last van mijn linkerkant, die zit goed vast. Verder voel ik me onzeker, 30 jaar ouder, ben de hele ochtend bezig geweest met mezelf te kalmeren en probeer zo min mogelijk te denken aan alles wat nog weer verder achterop raakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten