...

 ... voor het goede gevoel.

 Een week waarvan de maandag niet wil is een bijvoorbaat verloren week. Zo wens ik niet het risico te lopen, dat een berichtloze dag aan het begin van de nieuwe maand mij door de navolgende weken laat struikelen. Hoeft ook niet, maar halverwege de maand had ik het schrijven waarschijnlijk naar morgenochtend doorgeschoven. Nu dus niet. Het verandert de dag niet. Geeft geen verdieping waar het oppervlakt slechts met moeite werd geraakt maar straks staat het op het blog en dat is ff het enige wat telt.

 Maakt het iets uit dat het een dag was waar weinig over te vertellen valt? Nee, denk ik. Bovendien is zo'n constatering onzin van de bovenste plank. Vroeg mijn nest uitgerold heb ik inmiddels bijna 16 uur achter mijn kiezen. Zestien uur zonder wereldschokkende inzichten noch verpletterende ontmoetingen, maar ook weer niet naar het plafond zitten staren of autistisch mantra's opgedreund, tenminste niet 16 uur lang. Zo heeft iedere periode van deze omvang genoeg inhoud om een paar luttele alinea's met woorden te vullen. Het enige, wat je hoeft te doen, is ze bijeen rapen en in een leuke volgorde neer te plempen.

 Het ontbijt, de tevredenheid over de behaalde targets in de afgelopen maand, de honden, het dorp, de boodschappen, de kroeg, het krassen, de kranten, de lunch, het getwitter en andere messengers, het snoeien, het branden, het zweten, de tocht uit het noordwesten, het reserveren van een huurauto, de steeds intensiever contacten uit alle windrichtingen, roze wolkjes (van anderen), de koffie, weer de honden en ook de katten, het internet .... voor de afwisseling, het konijn voor over drie dagen, de soep voor morgen en de garnalensalade voor vanavond. Globaal gezien was het dat wel .... en dan moet dat ene stukje nog ff op de blog. Tja, de dagen vullen zich vanzelf. Zou het, zou het werkelijk??