(24/05/2009) Ik zak weg. Ik kan me met gemak verbergen achter alles wat hier te groot, te veel of weet ik welk ‘te’ is, maar dat is niet correct, daar gaat het niet om. Ook in Boussac zou ik nu onderuitgaan. De consequenties zouden minder zijn, dat klopt, het effect echter niet.
Ik ben met Yoland ergens ingestapt wat met haar ideeën overeenkwam. Ik ben absoluut niet bewust bezig geweest met wie van ons tweeën het langst zou leven. Wij zouden hier nu normaal gesproken een goed lopende tent hebben en ergens de komende jaren de boel verkopen en ons terugtrekken voor onze ‘ouwe’ dag. Feit is echter, dat ik nu met iets zit wat ik eigenlijk nooit gewild heb en bovendien verplicht ben om al die ideeën, die ik ooit aan de kant heb geschoven voor de realisatie van de stek opnieuw moet oppakken, wegen en indien gewenst vormgeven. Het is ondanks de tijd die er inmiddels overheen is gegaan, zo’n ontzettende radicale breuk met alles wat er is geweest, dat ik aarzel. Ik blijf hangen tussen een verlangen naar wat geweest is en het verlangen naar waar ik misschien had willen zijn.
Ik zak steeds verder weg. Ik verlang naar Yoland. Ik besef dat dit een heel verkeerd streven is, maar toch, ik wens me bij Yoland te kunnen zijn. Haar te kunnen aanraken, haar te kunnen spreken. Onze ruzies waren echter dan het leven wat ik nu leid, hadden meer emotie, meer van al dat wat ik nu mis. Die eindeloze leegte, dat alleen zijn, al die beslissingen, al die bezigheden, die in feite geen enkel nut hebben. Waarvoor doe ik iets, dit, dat of nog iets anders….. Voor mezelf? Waarom? Ik ga fietsen, energie lozen, misschien lucht het op.
Jammer dat ik me niet meer plompverloren een stuk in mijn kraag kan drinken. Ik geloof het zou me goed doen. De kater zou morgen louterend werken. Nu zit ik alleen, in mijn eentje met een kop thee, met niks, met leegte, met ideeën die steeds verder uithollen, die hun geest kwijtraken. Waar is dat ene moment, die ene gebeurtenis, desnoods die ene persoon die me een hand toesteekt en mijn definitieve val weet te keren. Het alleen zijn is me teveel. Steeds weer alles uit mezelf moeten trekken, uit het grote niets. Daar is niks meer, in mij is het leeg, kaal, koud en verlaten. Ben ik in staat voor nieuwe vulling te zorgen?? Is het definitieve aftikken begonnen? Ik hoop van niet. Ik wil, ik wil echt verder, maar zie het even helemaal niet meer zitten. Slapen, al is het maar een paar uur. Ik wil slapen.
“Mijn probleem” is dat een hoop materiële zaken me eigenlijk geen ene moer interesseren en laat ik daar nou een hele hoop van hebben en dat wil allemaal schoongemaakt, opgeruimd en onderhouden worden …. Misschien moet ik kamers gaan “af” maken, meubels afdekken en de deur letterlijk of figuurlijk achter me dicht trekken. Me terugtrekken in die paar kamers waar ik nu ook zit, die naar mijn zin/smaak inrichten, wat ik verder wil meenemen c.q. bewaren in dozen in de bibliotheek zetten en de hele verdere boel de boel laten. Alles zou een stuk overzichtelijker worden. Huisjes uit de verhuur, weg wat geen waarde of zin heeft en me alleen nog met structureel- en terreinonderhoud bezighouden. Dan kan het bedrijf ook de deur uit. Jammer voor wat er allemaal in verdwenen is, maar ik zie het me niet meer terugverdienen. Niet hier en ook niet in Boussac, tenzij ik ineens een geniale ingeving zou hebben, waar ik zelf 100% achter zou staan. Bovendien ben inmiddels wel aan het verliezen c.q. verdampen van substantiële bedragen gewend.
Ik ben het ZAT!! Niet gewoon maar SPUUGzat. Ik ben dat zat-zijn zat en ook het gezeur daarover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten