Ingehaald door de werkelijkheid, het gekneuter van alledag, de ditjes en datje, het "Ja-joâ..." van mijn oma, de saaie kleurloze overdaad van het moment. Er staat al een epiloog voor een deel van de herinneringen op stapel, die was een maand geleden al voorzien. Het gaat echter nog veel harder dan gedacht. De lijnen komen eerder dan gedacht bijeen en lopen vele malen naadlozer in elkaar over. Dat krijg je, hè. Eindelijk je blog bijna op een zelfstandige website en dan blijkt de drijfveer voor het blog zijn kracht verloren.
Moest daar afgelopen zaterdag aandenken toen ik in Limoges een beetje de toerist liep uit te hangen. Het deed me denken aan zomer 1999 toen ik met Yoland zo ongeveer voor het eerst sinds onze introductieperiode als student door de stad heen liep en niet met de ogen van een inwoner maar ineens als buitenstaander tegen de stad aan keek. We wisten toen dat we zouden gaan vertrekken. Nu is dat niet zeker, maar er hangen voelbaar beloften in de lucht en misschien hebben die wel met een aanstaand vertrek te maken.
Opgebouwde routines verliezen hun nut. Houdvasten kun je laten varen. Ineens is er een overmaat aan ruimte waar het nog maar kort te voren wringen was. Maar ja, al dat moois heeft ook een andere kant. Het minst concentratie. Het is waterig, verdund, (te) vloeibaar. Voordat je met dat wat door het bestaan heen stort iets kunt, moet d'r een hoop verdwijnen, de boel indikken. Het moet kneed en vormbaar worden en op een plek gezet in het juiste licht gedraaid. Daar gaan misschien geen jaren maar wel tijd overheen. D'r gaat weer vanalles veranderen, dat is zeker. De vraag is: Hoe?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten