De verschillen in de momenten van de dag zijn zo minimaal, dat de avondwandeling gisteren een déja vû leek van de ochtendversie. Meerdere keren tijdens de ronde had ik zelfs kort het gevoel, dat ik de wandeling net had gelopen en de honden dubbelop verwendde. Het kostte moeite om aanknopingspunten te vinden, die voldoende anders waren om het verschil te maken. De honden niet, ik niet, mijn aan flarden gescheurde jas niet, het licht niet terwijl de zon toch van een andere kant scheen, de temperatuur niet, dezelfde stilte, het groen, het tempo, mijn gedachten. Allemaal elementen die aan het begin van de avond niet of nauwelijks waarneembaar anders waren dan bij de start van de dag.
Het was een raar gevoel. Een gat in de tijd? Het was alsof de wereld aarzelde tussen een stap terug naar de ochtend of gewoon doorgaan met de avond. Verbazingwekkend hoe weinig houvast je kunt hebben, terwijl je de dag toch niet in een coma hebt doorgebracht.
Het kostte een paar keer rammelen met mijn hoofd voordat de stukjes op de juiste plekken vielen en mijn wereldbeeld en tijdsbesef weer synchroon liepen. Hoe saaiheid ineens iets spannends krijgt ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten