Roemenië ten voeten uit .... Drie weken bezig om een afspraak te maken, maar oké, en dan op de dag zelf net iets meer dan twee uur voor de afspraak doorgeven dat het adres is gewijzigd. Dat was drie weken geleden ongetwijfeld ook al het geval, maar brengt de dame dus niet op het idee, omdat alvast ff te laten weten.
Nu is het al raar om te bedenken, dat ik enkel en alleen voor haar afspraak naar Sibiu rij en dus op het moment van de boodschap nog thuis zit. Netwerken op het platteland zijn niet alles, maar dat had ze met WhatsApp omzeild. Helaas was het vandaag ook één van die zeldzame keren, dat ik bij het vertrek uit huis mijn mobiel ben vergeten. Beide ongewisheden hadden geen probleem hoeven te zijn als me de informatie op tijd was verstrekt. Nu las ik het toen ik weer terug thuis kwam en ter plekke al had bedacht, dat ze ws verhuisd was, tenminste tijdelijk. De deur werd opengedaan door een stel bouwvakkers, die erg verbaasd waren, dat er gebeld werd.
Zonde van het heen en weer rijden, zelfs met de paar boodschappen, die ik vooraf nog had gedaan. Onrustig was het bovendien door de ontbrekende telefoon. Niet voor de apps, mededelingen of een snelle blik op de actualiteit, maar wel voor het noteren van opborrelende gedachten en nog meer voor het in de gaten houden van de tijd. De vanzelfsprekendheid, waarmee je voorheen overal wel ergens de tijd zag aangegeven, is niet meer. Misschien nog wel meer dan ik vandaag node miste, maar daar moet je je dan weer op trainen. Die routine is door de mobiele telefoon omzeep geholpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten