Veertig jaar geleden dacht je soms "Ach, laat ik 'ns wat proberen. Wie weet." Twintig jaar geleden was ik me terdege bewust van het feit, dat de switch, die we maakten, niet de nummero 1 op mijn lijstje was en het nog maar de vraag was of de omweg geen afstel ipv uitstel zou geven. Ergens toen iets in mijn hoofd gehad van "Over tien jaar zien we verder."
Aan die tien jaar ben ik niet meer toegekomen. Het heft werd me door de omstandigheden uit de hand geslagen en de min of meer uitgestippelde weg verlaten. Het was meer overleven dan leven. Iedere gelegenheid aangegrepen om me aan de omstandigheden te ontworstelen. Soms misschien iets te gretig. Pas toen ik botweg knopen ben gaan hakken zonder op de consequenties te letten nam het leven de overhand terug en kon weer van kiezen en keuzes worden gesproken.
Tot zover blij toe. Daarna had ik me bedacht, dat de boel eenmaal in beweging op rolletjes zijn weg zou vinden. Komende mei (of was het juni?) is het twee jaar, dat ik feitelijk leef op een nwe plek in een eigen huis. Het moment waarop ik dacht achterover te kunnen leunen en van het leven te genieten, what ever that should be, is echter nog niet voorbij gekomen. Het hangt als een wortel voor mijn neus. Ik kan er aan snuffelen. Op uitzonderlijke momenten lukt het me ervan te proeven, maar dan rukt de wortel weer uit mijn bereik.
Dat valt tegen en soms meer dan me lief is. Het is misschien allemaal niet zo vreemd, maar ik ben geen twintig meer en kan mijn tijd verspillen aan experimenten. Hoeveel jaar heb ik in theorie nog op een actieve manier te gaan? 15? Een goeie tuin opbouwen kost al gauw 6-7 jaar en dan moet je niet met een jungle beginnen zoals hier achter de schuur. Je heb niet meer de keuzevrijheid. Wil je d'r nog iets van maken, ontkom je niet aan keuzes, afscheid nemen, wegschuiven, dromen dromen laten, etc. Hoelang ga ik daar over doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten