Het is zo'n haast onbeschrijfelijk verschil, als je (weer) het gevoel hebt het leven te kunnen sturen ipv aan de leiband ervan te lopen. Haast onbeschrijvelijk maar meer nog minimaal. Het is een verschuiving van mm's en je zit in een parallel maar compleet ander universum. Het had kunnen regenen vandaag, wat het gelukkig niet deed, het zou me niet gedeerd hebben.
De lucht klaart op. Dat doet deugd. Enorm, mag je wel zeggen. Het vieren van die verlichting vooralsnog onder de duim gehouden. De trap lijkt vorm te krijgen, maar er is meer. Er zijn nog beren te ruimen. Het zou kunnen dat beweging komt in Boussac. Zou prachtig zijn, maar niet ten koste van teveel inleveren.
Het lijstje 'nodig te doen' dijt net zo hard uit, als ik het weet in te krimpen. En dat op een chaotische wijze. Dingen schieten door mijn hoofd, veroorzaken onrust en zijn weer verdwenen, als ik er iets mee zou willern doen. Ik ga het vieren in elk geval niet overhaasten. Eerst wil ik de lijst compleet uitgeput hebben. Een streep onder al die slepende zaken zouden de witte toppen van de Karpaten nog mooier laten zijn, dan ze nu al zijn. De rust van de mij omringende ruimte groter maken dan het nu al kan zijn. Het is ontegenzeggelijk een soort eindspel. Hopelijk zit ik aan het begin ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten