Acht uur en het gevoel dat het twee of drie uur in de nacht is. Is dat een goed teken of moet ik me kopzorgen maken? Bak warm water voor mijn neus waar het smaakje nog in moet oplossen. Een verklooide dag en het zou flauw zijn, als ik de honden daarvan de schuld zou geven. Tot en met de lunch ging het best aardig. Op dinsdag is dat op z'n vroegst om half drie. Niet mijn tijd. Beetje na zitten en kletsen en het is zo half vier geweest. In deze tijd kan ik me dan niet meer motiveren om er nog iets van te maken. Een goed half uur later weer de honden, vervolgens is het donker. Iets wat het doen van de administratie natuurlijk niet in de weg staat, maar mijn motivatie dat op te pakken wel.
De maaltijdtijden is zo'n puntje, één van de velen, waar maar geen goede regelmaat in wil komen en gezien Mariana's werktijden zal dat voorlopig nog wel zo blijven. Voor de lunch vaak te laat en voor het avondeten te vroeg. Mariana heeft er geen problemen mee. Ze leeft zo al iets van twintig jaar volgens mij. Je eet als je er tijd voor hebt en plant dat verder niet in. Je went natuurlijk aan alles, maar mijn voorkeur heeft het niet, mn vanweg de onhandige manier waarop je dag kan breken. Heeft natuurlijk alles met ingesleten patronen te maken. Dus eentje zal hier moeten buigen. Voorlopig ben ik dat, maar denk niet, dat ik dat ga volhouden.
Morgen nieuwe poging dus. Morgen zijn de werktijden nog beroerder en schuift het eten de avond in, wat problemen met de middaginvulling zou moeten voorkomen. Zou moeten. Nog dikke vijftien uur te gaan, waarin iets of iemand roet in het eten (om in de gastronomische sferen te blijven hangen) kan gooien. Nog ff en ik ga als één van mijn oma's op alle plannen of voornemens in de nabije of verre toekomst antwoorden "Es God bleef!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten