Ik vrees, ik tob te weinig. Het schiet niet op met het blog. Knaagt het idee dat ik voor dit jaar 'genoeg' gedaan heb de inspiratie aan gruzelementen? Wie weet. Is het eindelijk rustig in mijn hoofd? Nou, dat zeker niet. Afgelopen nacht nog naar een kleurenspektakel liggen kijken, waar ik dusdanig over verbaasd was, dat ik meerdere keren de zaklamp van de mobiel heb ingeschakeld om te zien of het echt of inbeelding was. Natuurlijk inbeelding maar zo helder en scherp vormgegeven, dat die inbeelding maar moeilijk voorstelbaar was. Verder geen complicaties. Zelfs de dood liet zich niet zien, maar toch.
Het is weer zo'n moment waarop het eigenlijk best aardig met me gaat. Er hangt iets van vertrouwen in de lucht, dat het wel goed zal komen. Ergens probeert tenminste zo'n soort gevoel zich breed te maken, maar niet weet door te zetten. Een wip die in de lucht hangt en geen richting kiest. Het verklaart een beetje de neiging om er ongegeneerd op los te genieten. Valt de boel weer terug naar de verkeerde kant, niet ondenkbaar gezien de ervaringen tot op heden, dan heb ik dit in elk geval gehad. Niet dat ik iets of iemand daar een verklaring in schuldig ben. Ja, mezelf natuurlijk, maar ook weer niet.
Het is ook het ergens tegen aan hikken, dat me erg bekend is. Door een muur heen willen die niet massief is maar meegeeft. Je kunt duwen maar wordt net zo hard weer teruggezet. Soms is hakken en breken een stuk makkelijker. De flexibele muur is het soort tegenstander, dat al weet wat je gaat doen, voordat je daar zelf toe besluit. Iedere aanzet wordt moeiteloos gepareerd. Een spiegelgevecht. Mezelf zien te verslaan, dat is alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten