Van het een komt het ander cq sleept het mee naar beneden in zijn val. Je niet lekker voelen, nauwelijks vooruit te branden zijn, dan komt, in elk geval bij mij, onherroepelijk het moment, waarop ik me afvraag of dit het nou is, waarvoor je al die jaren bezig bent geweest. Beter geschreven; of dit nu het leven is, wat ik altijd heb willen hebben. Of ik aan genieten toe ben gekomen of vnl bezig ben (geweest) met voorbereidingen, om het ooit mogelijk te maken.
Mijn eerst opwelling is simpelweg "Nee". Een redelijk alternatief voorbeeld zit er echter ook niet in. Ik zit er dicht tegen aan. Zondermeer. Het heeft alleen veel meer tijd en energie gekost, dan ik me ooit bedacht had ervoor over te moeten hebben. Het oude verhaal, dat je je die 911 RS Targa of welke lettertoevoegingen dan ook kunt permiteren op het moment dat je fysiek niet meer de conditie hebt om er werkelijk van te kunnen genieten. Alleen al het in- en uitstappen zou je iedere keer herinneren aan de ongewenste vertraging in de realisatie.
Dan kom je dus voor de situatie te staan, dat je eigenlijk heel blij en tevreden zou moeten zijn over wat eindelijk bereikt is, maar weinig meer weet te bedenken dan "Wat moet ik d'r mee?". Waar ik nu ben, had ik 20 jaar geleden willen (en kunnen!!) aankomen om tegen de tijd van vandaag allang weer met een andere vormgeving bezig te zijn. Vastgebeten in een gepasseerd ideaal. Blind gestaard op de tuin, terwijl ondertussen de krant, en alles waar die voor staat, opgeklommen is naar de top van de prioriteitenlijst. En ik kan niet zeggen, dat dat ongemerkt aan me voorbij is gegaan. Ben ik nu te zwart bezig? Daar zal ik 'ns over nadenken nu ik toch bezig ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten