Nu weer #MeToo heisa in de castingwereld. Je moet iets toch wel heel graag willen hebben, als je accepteert om in je nakie voor iemand te gaan zingen, terwijl die persoon zich aftrekt. Dat je je dan (extra) lullig voelt, als je afgewezen wordt, spreekt voor zich. Maar nu ff niet over goed of fout, machtsmisbruik en meer van die dingen, die momenteel gemakshalve erg eenzijdig voor het voetlicht komen, maar het feit dat het vooral aan het licht komt in de mode-, film- en theaterwereld en o ja, de politiek. Bevoorrechte groepen in de samenleving. Weggelegd voor een kleine elite en bestormt door een massa would-be's. De top van banken en grote ondernemingen hebben we ook al een beetje gehad. Het grote geld .... dus. Maar niet de massa.
Waar blijft de werkvloer, de dubbelzinnigheden bij de koffie-automaat, de onhandigheden in het onderlinge (fysieke) contact of het gebruik van iemands positie?? Zelfs een afdeling Onderwijs- en Studenten zaken bij Sociale Wetenschappen was daar niet vrij van in die paar jaar, dat ik daar rond heb gelopen. Waarom hier geen opstand? Minder lange tenen? Meer eigen inzicht? Minder grote namen te kraken? Gebrek aan interesse?
Het tekent toch een beetje de hele discussie. Hetzelfde zie bij het gendergezeur. Het zijn tamelijk elitaire, bijna wetenschappelijk discussies, die door een paar procent opgedrongen worden aan de overgrote meerderheid, die het volgens mij hun reet zal roesten of je nou bereid bent piemelnaakt privé-auditie te doen of jezelf als genderfluid ziet. "Doe 's normaal, joh." Lijkt me een goed idee, ook voor die paar procent, die zich beter/meer voelen dan de rest, maar blijkbaar vooral een stuk stommer en bereidwilliger tot twijfelachtig gedrag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten