Glaasje hier, glaasje daar, flesje voor mekaar. Het sluipt er langzaam weer in. As always. Na weken van niks tot bijna niks en als dan nog verdund met mineraalwater, heroveren ze hun vaste stekken. Bij het koken mn is het alsof iets mist, als ik geen glas wijn naast me heb staan. Bij de maaltijd zelf is de vanzelfsprekendheid nog niet teruggekeerd en in de namiddag heeft de koffie het 'glaasje van voldoening' verdrongen. De oude gewoontes hebben kortom nog werk te doen. Op het eind van de avond meldt de alcohol zich dan weer ter plekke. Een glas van het een of ander is dan een stuk aantrekkelijker dan de kouwe klets van een halve liter mineraalwater.
Voor mijn buikspek hoef ik het niet meer te laten. Na de laatste kluistering aan bed sta ik al een paar weken op mijn streefkilo's. Daar is die buik niet geheel mee verdwenen trouwens. Daar zal ik, vrees ik met grote vreze, voor aan de sport moeten. Mn domme buikspieroefeningen om alles net ff iets strakker te trekken.
Kortom alle dwingend gedachte stimulantia hebben hun dwingend karakter verloren en het eerste schaap is de dam alweer gepasseerd. Nu is het een kwestie van het niet weer uit de hand te laten lopen. Waarbij dat 'uit de hand lopen' een continu verslappend, eroderend begrip is geworden. De katerige ochtenden na 2 of drie glazen wijn maken, dat ik niet geloof, dat ik ooit nog eens in staat zal zijn om dat aantal qua flessen te verwerken zonder ver voor mijn bed ergens in slaap te vallen. Waarmee één van mijn laatste 'verslavingen' in feite de handdoek in de ring heeft geworpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten