Een blik naar links, eentje naar rechts en weer doelloos terug op het scherm. Het is mauw qua inspiratie. De dames hadden/hebben geen zin in luisteren. Van de mooie dag is voorlopig nog geen spoor te bekennen. Voor het zonnetje zal ik zelf moeten zorgen. Kom op, volgende zin. Het is duwen en trekken en nog wil het maar mondjesmaat.
Een beetje ergernis zou geen kwaad kunnen. Niet teveel maar net genoeg om het systeem uit z'n stationair te halen. Weg met dat gezapige of zelfvoldane. Weet niet precies hoe ik het moet benoemen. Alles en iedereen kan aan mijn reet roesten, ik word er niet koud of warm van. Nu 2 meter sneeuw en ik kruip voor de komende drie mndn in bed.
Als het leven hollen en stilstaan is, sta ik nu stil. Doodstil. Dood gelopen. Vast. In een eindloze ruimte in alle richtingen. Aangekomen en klaar voor vertrek. Waarheen? Waarvoor? Dolen zonder doel? Niks moet. Alles mag. Eindelijk! Zou dat het zijn? Dat zou een serieuze omschakeling zijn. Het 'moeten' definitief naar de zijlijn. Daar wordt je wel stil van.
Wie of ws meer wat gaat die leiddraad vervangen? Of moet, sorry mag ik het nu helemaal zelf uitzoeken. Weet niet of ik daar zo blij van word. Dat blijkt wel. En wat een timing, als het werkelijk waar is, zo aan de vooravond van de winterstop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten