Leeg en dat niet voor de eerste keer de laatste tijd. De kracht van de normaliteit. Of de vloek, zo je wilt. Verwondering verdwijnt. Sleur wordt drijfveer. Niet echt het schrijven waard. Het is wachten op die steeds sporadischer voorkomende oprisping, de dwarse rimpeling in het gekabbel. Ik moet er tegenwoordig achteraan. Het is niet meer omgekeerd. Dat laatste was zeker niet altijd prettig maar in zekere zin wel makkelijk.
Straks krijg ik mijn ochtenduren terug als de blogbronnen geheel verdrogen. Kan ik me met dagelijkse regelmaat op de afwas en het uitgebreidere koken gooien. Moet ik iets te doen vinden voor de dooie momenten door de dag heen en natuurlijk een andere afsluiting van de dag. Gelukkig hebben de avonden zich de laatste tijd met blogvreemde bezigheden gevuld. Hoef ik me daar niet druk over te maken.
Gaat het dat nu echt worden? De riedel honden-koffie-afwas-koken-iets doen-honden-koken-avondvulling-bed? Is dat waar mijn streven al die jaren op gericht is geweest?? Weet niet, zonder ooit een duidelijk beeld gehad te hebben, lijkt dit me niet de bedoeling. Met 'iets doen= tuin' wordt het plaatje al een stuk aantrekkelijker, maar dekt dan naar mijn idee, nee, gevoel nog steeds niet de lading. D'r mist iets en ik vrees, dat ik dat bij mezelf moet zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten