Redelijk bijgetrokken. Keuken op orde. Droog buiten. Tijd om om te schakelen. Pffffff. Hoe gaan we het aanpakken? Eerst opzoek naar een dosis enthousiasme òf hopen dat het enthousaisme zichzelf ten tonele vervoegt als ik met ongeacht wat aan de slag ga? Ik denk, ik gun me nog een koffie, voordat ik hier ga hakken in nog net niet bestaande knopen.
Ik zou nou naar de stemming moeten kunnen omschakelen, die ik enigermate voorspelbaar tegen de avond zal ontwikkelen. Zoals ik nu aanhik tegen het beginnen, vind ik het dan vaak zonde, dat ik moet stoppen, waar ik mee bezig ben. Als dat nou zou kunnen, zou dat een meervoudig tegengaan van energieverspilling zijn. Niet dat aanhikken tegen in de ochtend èn het onnodig afremmen in de avond. Het is als autorijden. Liever iets langzamer dan in iedere bocht weer op de rem moeten en vervolgens weer optrekken. Mijn grote ergernis hier op provinciale wegen. Iedereen hier denkt F1-piloot te zijn, maar meer dan gas geven op rechte stukken kunnen ze zelden. Volgen er een paar bochten, zit ik ze weer op de staart en moet in de ankers, waar dat in feite niet nodig is. Maar ik dwaal af.
In bed duiken zou ik wel willen, precies dat, waar ik 's avonds meestal niet zoveel zin in heb en enkel uit verstandige overwegingen accepeteer. Omgekeerd werkt dat toch weer anders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten