De nek. Zo'n ongemak dat je laat voelen hoevaak je met je nek draait en bij hoeveel bewegingen die spieren indirect zijn betrokken. Draaien, bukken, oprichten, opstaan, liggen gaan, optillen van de armen, drukken, trekken, niezen, snuiten, etc. etc. Alles in slow motion vandaag. Beter op zondag dan op maandag. Zeker deze week waarin het de bedoeling is iets minder landerig in het leven te hangen.
De opstartprocedure begint meer en meer de vorm van een ritueel te krijgen. Natuurlijk was en afwas, opgespaarde administratie en soortgelijke bagage afwerpen en dan de afsprong naar meer. Een bewuste klus in het oog nemen en alle pijlen daarop richten. Het hoeven er niet zoveel te zijn als bij de 300 Spartanen, die op een paar duizend Perzen inhakken en als 'dank' een stortbui aan pijlen op zich neer zien dalen. Meer à la Darts. Drie welgerichte worpen. Het hoeft niet altijd 180 te zijn, als het maar aftelt en de klus gaandeweg geklaard wordt.
Bezig zijn. Het is toch een soort drijfveer in mijn bestaan. Jammer van de chaotische aansturing. Iets wat ik niet alleen de laatste jaren in de schoenen kan schuiven. Laat ik het nu zijn gang gaan, gaat het goed tot en met het koken. Was, afwas, opruimen, koken, eten, lezen, bloggen, honden ... Soms lukte het de administratie probleemloos mee te nemen, vaak begint daar het gestuntel al. Hikken, struikelen, draaien, negeren, ontkennen, ontlopen ... Bij de administratie wil ik dat nog begrijpen, bij mijn boekenrek ontgaat me de zin van al die tegenwerking voor en door mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten