Typisch is dat toch. Iedere avond weer de hoop, dat het morgen echt, maar dan eindelijk ook werkelijk gaat lukken, wat in de loop van de dag voor de zoveel tigste keer weer niet van de grond is gekomen. Je kunt je als mens op verbazingwekkend simpele wijze steeds weer die oude inmiddels bijna verschimmelde worst voor je eigen neus hangen en steeds opnieuw trap je er weer in.
Je kent de worst. Weet waarom je het doet. Weet ook dat de kans van slagen gering is. En toch, toch blijf je hopen, dat het je de volgende keer wel lukt om jezelf erin te luizen. Een beetje normale hond had je allang de middelvinger gegeven, als ie die had gehad. En dan de mens zien als het ultieme resultaat van de evolutie. Ja, ultiem doorgeschoten. Wordt tijd dat de evolutie die vlek van zijn blazoen verwijdert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten