Gisteren leek iets opgang te komen en vandaag is weer geen spoor te bekennen. Niks nergens iets van houvast voor oog of geest. Een eindeloze vlakte. Een beetje glooiend. Daar is alles mee gezegd. Vergelijkbaar met van die zeldzame plekken op de aardbol die werkelijk uitzien, zoals je je een woestijn voorstelt. Zand links, zand rechts, zand voren, zand achter, zand beneden, zon boven. Eentonigheid zover het oog reikt zandduinen en windribbels ten spijt. Maandagochtend!
Ik had me gistereavond de ochtend anders voorgesteld. Ik meende tekenen te ontwaren, die een belofte van hernieuwde activiteit schenen te belichamen. Eén nachtje en pffffft, weg! Ok, we doen het rondje over. Schijnbaar zitten we dicht in de buurt, waar ik zou willen zijn. Wie weet gaat het sneller èn lukt de afsprong dan wel.
Eerst nog maar een koffie, nagenieten van een ononderbroken nachtrust en een prettige ochtendwandeling ondanks het erg drukke begin in de dorpstraat. Eén vreemde hond op straat en mijn meute is van slag. Waar zich dan weer iedereen mee denkt te moeten bemoeien. Mag mens en hond al meer dan 10.000 jaar met elkaar optrekken èn de mens zichzelf slimmer vinden, inzicht in het wezen van de hond heeft hier het nauwelijks opgeleverd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten