"Ik ben niet tegen euthanasie, maar ik ben niet gerust op de toekomst', zegt Van Fenema. 'Wij krijgen nu al mensen van onder de 30 die vinden dat ze uitbehandeld zijn, die geen trek hebben in elektroshocks. Vergelijk dat eens met kankerpatiënten die vaak de zwaarste chemokuren aangrijpen. Ik heb er een unheimisch gevoel bij." (Uit Aurelia Brouwers' laatste wens, VK 03-02-2018)
Ergens vandaag gelezen en die ene alinea blijft door mijn hoofd gaan. Mn het deel 'geen trek hebben in elektroshocks'. Het verplichtende karakter van de zorgindustrie knalt er van af. Verder is het appels met peren vergelijken en slaat het nergens op om psychisch lijden met fysiek lijden gelijk proberen te trekken. Er wordt meer en meer gelegenheid geboden om bewust uit het leven te stappen en het is een beetje raar om regels te willen aanscherpen, omdat van het gebodene gebruik wordt gemaakt.
Het gaat allemaal om het subjectieve criterium "ondraaglijk en uitzichtloos lijden". Waarom wordt bij een kankerpatiënt de pijn en vermoedelijke korte levensduur als argumenten voor euthanisie gezien en bij psychisch lijden de mentale terreur en het vooruitzicht van een levenslange voortzetting niet voldoende bevonden? Hoe kan iemand (psycholoog of psychiater) bepalen of iemand nog meer tijd en therapieën moet investeren in een leven waar hij of zij geen zin meer in heeft?
Misschien heeft die persoon als ie de tachtig haalt eindelijk een moment, waarop hij/zij vrede heeft met het leven, het misschien zelfs geniet. Is dat al die voorafgaande jaren van ellende, opgedrongen ellende waard? Ja, als de persoon daar voor gaat. Zo niet, nee dus. Het is een onomkeerbare stap, dus zorgvuldigheid is geboden, maar het is nonsens om naar zekerheid in de beslissing te streven. Het is en blijft een beslissing van het moment. Maar dan wel een moment dat niet uit de lucht komt vallen maar al jaren voortdreunt en de betreffende persoon meer en meer richting een gewenst einde heeft gedrukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten