Het tempo zakt weg. Voor het blog maakt dat vreemd genoeg zelden wat uit. D'r is nog een hele mnd te gaan en een opgelopen achterstand verdwijnt gaandeweg vaak weer. Iets waar met ingang van 2018 in feite geen behoefte meer aan bestaat, maar daarmee nog niet geheel is verdwenen. In het echte leven, waarin daden concreter gewenst zijn dan woorden, werkt het anders of eigenlijk gewoon niet. Dag, week of mnd maakt niet uit. Een slechte start ombuigen in gewenst functioneren is als een taxi bestellen en zeggen dat je naar de maan wilt. Er wordt wat vreemd gekeken, misschien met het hoofd geschud en dan blijf je alleen achter op het trottoir.
Inhalen en ombuigen zijn schier onmogelijke scenario's. Wat je rest, is op de een of andere manier aan te haken. Wat dan gelukkig weer geen probleem is, want het gaat tenslotte om een stagnerende dan wel geheel ontbrekende beweging. Aanhaken in voorwaartse richting: trekken! De zweep over jezelf heen halen. Grappig beeld. Hopen alleen gaat niet werken maar d'r zo alles voor over hebben, gaat me te ver. Wat niet wil, dat bekijkt het maar. Na morgen is er weer een morgen. Enige betrokkenheid cq medewerking lijkt me op z'n plek. Dus als de omstandigheden zo vriendelijk zouden willen zijn, om wat ze het vorige weekeinde voor elkaar hebben gekregen dit weekeinde ongedaan te maken, zal ik ze de komende weken iets minder pissig tegemoet treden.
Was dat maar mogelijk. Een dealtje met de omstandigheden. Mogen ze me lastig vallen in de tweede en vierde week van de mnd en laten ze me mijn eigen gang gaan in week 1 en 3. Een half jaar en op mijn sloffen met een hand op mijn rug en twee vingers in mijn neus zal alles zijn zoals het drie jaar geleden al bedacht is en tot op heden slechts ten dele gerealiseerd. Kom op, nog ff doorbeuken. Ik voel een vermoeden van beweging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten