De luxe van een late en uitgebreide lunch èn het jezelf toestaan om daar van te genieten. Stap voor stap komen we in de goede richting. Nooit bedacht dat dit soort veranderingen met zulke omslachtige toestanden gepaard zou gaan. Je bedenkt, je klikt, je doet. Zo was het ooit, maar is het niet meer. Tenminste, dat denk ik. Maar is het ooit écht zo geweest? Vandaag een omslag bedenken en het morgen doen? Of misschien nog diezelfde middag?
Ik heb geen idee. Mijn baan opzeggen, hoe zeer ik daar ook tegen aan gehikt hebt, kostte minder moeite dan uitvoering geven aan de beslissing om 'niks' meer te doen in mijn leven. Misschien is dat 'niks' gewoon minder duidelijk dan 'Ajuu' zeggen tegen je baas, die dat dan eigenlijk niet wil, maar wat kan ie daar feitelijk tegen doen. Opzegtermijn 3 mndn, vervolgens 'Doeiii'. Je stapt op, gaat er de volgende dag niet meer naar toe, en dat was het.
Met dat 'niks' werkt het anders. Om te beginnen is dat een deal met jezelf. Daar begint het al. En verder? Je kunt geen deur achter je dicht trekken en niet meer terug komen. De honden moeten verzorgd en uitgelaten worden, je wilt koffie en zult toch op z'n minst op de desbetreffende knop van de machine moeten drukken, je kiest voor samenleven wat ook geen éénzijdige verzorgingstoestand in jouw voordeel is, etc. etc. en dan wil je nog vanalles ook. Zo niks is dat niks niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten