Behalve dat ik me ouder voel dan me lief is op momenten als deze, ook de nek wil nog steeds niet versoepelen, mag ik ook de overgevoeligheid voor extremiteiten onder controle houden. In dit soort gevallen heet dat hypochondrie, een van de fobieën die me sinds 2007 zijn bijgebleven. Eigenlijk is het maar één fobie, namelijk het geworstel met de dood en dat op de meest uiteenlopende terreinen. Pijntjes en ander lichamelijk ongemak leent zich bij uitstek om de dood er met de haren bij te slepen. Dacht vanochtend al na over hoe ik het in het blog zou verwerken. Ja, het gaat ver, maar dat is niks nieuws.
En laten we wel zijn, met al het benoemen wat tegenwoordig gebeurd, is het bijna een wonder dat niet ieder besmet is met een hypochondrische inslag. Behalve dat iedereen tegenwoordig al ten tijde van leven onder de diagnoses wordt bedolven, sterft je niet meer zomaar. Je sterft altijd ergens aan. Op alles wordt een ziekte-etiket gedrukt. Een natuurlijke dood is nu hartstilstand, herseninfarct, longontsteking, één van de vele kankermogelijkheden maar dan onontdekt en ga zo maar door. Zomaar inslapen is er niet meer bij. En dan zouden ze het liefst ook nog iedere dode verplicht ontleden. Onzaligmakend idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten