De afdaling gaf niet zozeer een gevoel van hernieuwde vulling meer het idee van successievelijk met ieder stap die ik deed opgesloten raken achter een rekbare, onzichtbare maar vooral onbereikbare afscheiding tussen waar ik ben en waar ik zou willen zijn. Een omkapseling die als een schaduw met me mee beweegt. Probeer daar eens door heen te breken. Toch is dat het, wat ik wil.
Ik wil iets. Ik moet iets. Maar wat? Ik ben, waar ik wezen wilde, en ook weer niet. Ik les mijn dorst maar proef geen hol. Water, wijn, soep of koffie. Het maakt geen ruk uit. Het is prettig, dat ik mijn dorst kan lessen. Ik mis de smaakverschillen. Het genot van de details, de subtiele nuances, de eindeloze mogelijkheden van het mixen. Ik woon maar leef nog steeds niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten