Je bed uit komen, boven de plee hangen en je ineens geconfronteerd zien (door jezelf) met de vraag, wat je 'hier' eigenlijk doet. Niet zozeer geografisch bedoeld als wel metafysisch. In concreto 'Wat doe ik op deze aardkloot cq in dit leven', terwijl je ondertussen je blaas leegt. Goeie morgen.
Onder het rekken en strekken van je steeds krakkemiekerige lijf weet je weinig te verzinnen. Biologisch is het simpel: nageslacht, maar de tijd daarvoor is al lang en breed verjaard, zelfs incl. opvoedingstraject. Wat dat betreft, zit je allang in blessuretijd, zelfs al veel langer dan 'de wedstrijd' duurde.
Alles wat je doet voelt verdraaid aan. Aankleden. Honden voeren. Wandelen. Ontbijt. Koffie. Zelfs het bloggen heeft een vreemd bijsmaakje. Gelukkig vergeet je naar mate de tijd vordert, waar het mee begonnen is en verdwijnt het rare gevoel vanzelf. Zonder vergeten geen leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten