Het heeft langer geduurd dan verwacht maar gisteren stond een piepende pup voor ons huis. Beestje is hooguit twee weken. Heeft goed en wel de ogen geopend maar de oren nog plat tegen de kop. D'r komt een berg lawaai uit dat kleine ding. Formaat marmot. Teefje natuurlijk. Daar zit hier niemand om te springen. Wat moet je daarmee? Weer een of andere lafbek (-kin?) die zijn/haar verantwoording ontloopt. Maak het teveel aan pups direct na de geboorte af. Aub op een nette manier. Of, wat veel beter is, castreer je teef. Schuif je onvermogen niet onder mijn poort door.
Ik zit werkelijk niet om meer hond te springen. Twee in opleiding, twee in de opvang en drie in de verzorging is meer dan voldoende. Maar ja, wat doe je met zo'n piepende pup voor je deur? Na twee weken en dit avontuur heeft ie wel het recht om het te proberen. Kansen zijn niet geweldig. Geen moedermelkbescherming meer. Ik heb ze de afgelopen 1,5 jaar zelfs mèt vaccinatie alsnog het loodje zien leggen. Mocht het lukken, is het vervolgens weer zaak om een goed tehuis te vinden.
Laten we haar een kans geven. Eerste de-stressen. Dat zal wel een dag of twee duren. Wassen en zien hoe we haar voeren. Geen gezeur over geen koemelk. Afharden die hap. Dat zal bepaald geen luxe zijn. Gelukkig slobbert ze de melk zelf uit een bakje. Geen getut met flessen en zo. De doos waar we haar in hebben gezet, weet ze niet te waarderen. Voor de nacht kan het moeilijk anders. Hebben we een hoop lol van gehad. Inmiddels is ze een stuk kalmer en eet beter. Melk met daarin langzaam oplossende puppykorrels van Rosa. Krijgt ze toch iets meer dan alleen melk binnen. Ze heeft trouwens al tanden, maar met de opgeweekte korrels doet ze niks. Allez, zien waar het schip strandt, of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten