Het kostte voor de afwisseling weereens moeite vanochtend. Niet de conditie was het probleem, het zat meer tussen de oren. Een vreemd leeg gevoel maakte zich gaande de weg omhoog van me meester. Het gevoel een lege huls te zijn, mijn ingewanden te missen. Verloren? De overtreffende trap van het idee, dat het hart gestopt is met kloppen. Leeg en toch de ene voet voor de andere zetten in een soort bergopwaarts vallende beweging. Alles in slow motion.
Een deel van mij wilde steeds weer blijven staan terwijl de rest, of wat daar nog van over was, me dwong door te lopen. Heuvel op. Voorbij het keerpunt van de sneeuwochtenden, rechts de wijdte in en verder klimmend naar de rug tussen het dal van Coves en het dal van Birghis en zijn weg naar Medias. Stilte. Ruimte. Inwendig en om me heen.
Alles achter me gelaten en naar beneden met een schone lei? Leuke gedachtendraai. Ik zie de instemmend knikkende koppies al om me heen bij de keuze van het juiste gezelschap. Gewoon een goed gevoel om na een paar weken weer daar boven te staan. Jammergenoeg zonder een van de vijf begeleidende honden ergens in het zicht. In de afdaling verschijnen ze een voor een. En wonder boven wonder op het bijna allerlaatste moment bedenken Prada en Rosa zich, komen terug na me eerst voorbij te zijn gelopen en laten zich aan lijnen. Vandaag is morgen. De dag kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten