Immense stilte! Ik werd er niet eens door overvallen, zo alom tegenwoordig was het vanochtend bij het beklimmen van de heuvel. Soms heel vaag iets van een hond in de verte maar verder niks, helemaal niks. Geen honden, geen vogels, geen auto's, geen paard-en-wagens, geen vliegtuigen, geen kettingzagen, geen menselijke geluid op mijn eigen ademhaling na. Zelfs het zestal om me heen was stil. Het landschap wittig. Het uitzicht mistig belemmerd door de neerdwarrelende sneeuw.
Het loopt anders. Het voelt anders. Het noopt tot staan blijven en de rust op je neer te laten dalen. Beetje drukkend zelfs, maar niet verkeerd. Dat is het. Hèt is dikker dan normaal de verstilde werkelijkheid. Je zou verwachten, dat het net lichter of luchtiger is. Maar dat is dus niet zo.
Je loopt ergens tegenop. Het remt af. Het laat je stilstaan. Het laat je genieten van het niks. Tenminste, enkel met de blik. Slechts één zintuig wordt aangesproken, de rest heeft vrij af. Ik had er uren kunnen staan niksen, genietend van de afwezigheden. Dat waren koude tenen en verdwenen honden geworden, me dus maar losgerukt uit de verstilling. Niet veel later begonnen de kerkklokken te luiden. Vreemd tijdstip. En bij de terugkeer in het dorp passeerden de eerste auto's. Het leven schakelt op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten