Moeders in het ziekenhuis en mijn jongste zus gevraagd om me te verwittigen. Cardiologie. Dan moet ze 'm wel geknepen hebben deze keer. Het is niet het eerste ongeplande ziekenhuisbezoek in de afgelopen weken. Al die keren werd het me achteraf tussen neus en lippen door medegedeeld. Dinsdag en woensdag blijkbaar weer per ambulance afgevoerd. Het hart, waar de doktoren altijd zo lovend over waren, wil blijkbaar niet meer zo. Na 86,5x365x1440 x 65 is een boel slagen. 2.955.186.000 om precies te zijn, wat in deze natuurlijk nauwelijks kan.
Komt er weer een afscheid aan. Ik zal niet zeggen, dat het tijd zou worden, maar verwonderen doe ik me er ook niet over. Op weg naar de 87, de laatste van dertien kinderen. En als je zoals de rest op loopafstand woont werkt het misschien anders, maar in feite heb ik al vaker afscheid genomen de afgelopen jaren, als ik weer op bezoek was geweest. Beter zo trouwens, dan dat ze straks nog één van haar eigen kinderen ten grave mag dragen. Dat 'dragen' dan figuurlijk, want zo krom en vergeven van onwillige gewrichten kan ze allang niet meer alle boodschappen in het mandje van haar rollator kan tillen. Ik zie ons niet allemaal haar leeftijdvoorbeeld volgen, ondanks het gebla-bla over vergrijzing.
Dat wordt de komende dagen de telefoon iets meer in de gaten houden dan normaal. Het is nu zoiets als 15,5 jaar na de dood van mijn vader. Een uitgesproken doodwens heeft mijn moeder nooit te kennen geven. Daar is ze te gelovig voor. Maar dat het voor haar niet meer zonodig door hoefte te gaan, heeft ze al vaker laten merken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten